Gelir Her Şey Sancılarıyla..

Hayat sürekli yeni şeylere gebedir bazen iyi bazense kötü.. Hayatın gebe olduğu şeyler doğal dengesidir aslında .. Olması gereken zamanında düşer doğanın rahmine ve zamanında başlar yaşamına..

İnsan, insanda benzer parçası olduğu doğaya.. Ama arada hiçde asımsanamayacak bir farkla..İnsan kendi doğal parçasına gebe değildir asla..

İnsan hep kendi yaptıklarına gebe bu dünyada. Yaşadığı her şey rahmine düşen her bir acı ya da mutluluk kendi elinde insanın. Eğer zor çok da olsa iyi bir yol olduğunu biliyorsa girdiği serüvenin gebe kaldığı yaşamda, sancıları da doğuma kadar mutluluk verir insana hatta bazen keşke hiç bitmese bu sancılarım der her bir sancıda..

Lakin girdiği yol bile bile hataysa pişmanlık, kırgınlık, öfke ve kızgınlıksa doğumu en tarifsiz sancılarla geçer ve doğumu sanki hiç azalmaz aksine her bir adımda her bir nefeste katlanarak eşlik eder acılara..

İnsan, insan işte daha hangi duyguya gebe kalacağını bilmeden, ne istediğini sorgulayıp kendini keşfetmeden evrenin gizemini keşfetmeye çıkar sanki kendinden kaçarcasına.. Belki de öyledir gerçekten kaçıyordur insanoğlu her gün yeni bir keşifle kendinden.. Kendini bulup her şeyi yoluna koymak en kolayıyken kendi kabuslarından kaçıyordur belki de her bir keşfinde..

Pamuk İpliği..

İnsanın kendi bi araftır aslında.. Varla yok arasında, iyi ile kötü arasında ya da umut ile ümitsizlik arasında yaşar durur.. Her anında netlik ararken kendini arafa atar bile bile.. Çünkü kesin çizgiler insanı soyutlar hayatın dengesinden.. Lakin bu araflar çoğaldıkça insanın içindeki kaoslarda artar..

Bi gün şen şakraklık misafirken ertesi gün hüzün konar baş köşeye... Her şey o kadar çabuk ve hızlı olur ki.. İnsan anlayamaz bile ne olduğunu ya da nasıl olduğunu.. Halbuki birikmişliğin ara ara gün yüzüne çıkmasıdır hüznün misafirliği.. Geçmez ki insanın içindekiler,kapanamaz ki içdeki izler.. İyisiyle kötüsüyle bi izdir sonuçta içdeki.. Bazen ailedir bu izin sebebi bazen bi dost bazense daha derinlerden hissedilen şeyler..

Zaman geçer insan büyür, olgunlaşır.. Bakar ki artmış bu izler hatta iz üstüne iz bile çıkmış artık..Durur düşünür yeter der.. Artık mantıkla duygu farklı kabul etmeliyim.. Duygum mantığıma hakim olunca izim derin oluyor.. Artık mantığım duyguma hakim olacak ki izlerim ya hiç olmasın ya da çizik olsun sadece.. Başlarda her şey iyidir.. Yaşam düzene girer, duygular göl yüzeyi misali sığlaşır sığlaşır ve en son gökle bir olur.. Her şey nizamlı ve intizamlıdır.. 

Zaman geçtikçe insanın içi boşalır.. Duygular misafirliklerini bitirip terk eder ruhu.. Ev sahibi ilgilenmemiştir onlarla.. İnsan bunu geç fark eder.. Bakar ki her şey çok boş artık.. Gülmesi, ağlaması, düşünmesi ve bir çok şeyi.. Neden arar bu duruma bi çare. Halbuki hayatı hiç olmadığı kadar yolunda ilerlemektedir. Nerde olabilir ki sorun..Neden boşlukta hisseder kendini.. Bu sorunun cevabı çok sorulup az bulunur insanoğlu tarafından.. Belki de hiç bulunmaz ömrü boyunca.. Boşluğu kapatmak için maskaler odası kurar kendine. Her sabah için her insan için ya da her olay için.. Ama hissedemez artık eski saflığıyla..

Tarafsız Taraflar..

"Ben dedi içlerinden birisi: Dünyadaki en başarılı insanım.. Öyle bir buluşum var ki herkes tarafından tanınırım.. Evet evet herkes beni tanır.. Beni tanıdıklarını bilmeseler bile aslında benim adımı bilirler yani beni bilirler..

Sıra bir diğerine gelmişti. Sen dedi. Evet evet sen, Sen dünyadaki en kötü en beceriksiz insansın.. Karşısındaki çok şaşırmıştı.. Duraksadı bi an bakakaldı herkesin içerisinde bunları duymak hayatında beklediği en son şeydi.. Ve devam etti diğeri sözlerine.. Sen aslında hayattaki en başarısız insansın.. 

Herkes donakalmış tek çıt dahi çıkaramamıştı..

Araya biri girdi ve sözü kendi lügatına aldı.. Sen dedi.. Aldırma diğerine aslında çok başarılı birisin ve buluşun bizim çok yararımıza oldu.. İnsanlar allak bullak olmuştu.. Kime inanacaklar ya da neye göre değerlendireceklerdi.. Beklediler beklediler ve kimse söze giremedi.".

Dünyada böyle aslında herkes iyi ya da kötü birşeyler yazıyor, çiziyor, düşünüyor ya da yapıyor.. Kendince mükemmel aslında yaptıkları çizdikleri yada her neyse işte.. Peki diğerleri için nerde onun yaptıkları.. Diğerlerinin hayatına yarar mı sağlıyor yoksa zarar mı?

Nasıl bulunur bu..? Kime sorulur..? Kimin cevabına inanılır.. ?

Ha derseniz ki ben sadece kendi düşünceme bakarım diğerlerinden banane.. Tabi olabilir buda bi ihtimal sonuçta.. Peki ötesi.. ???

Ha pardon ama sizin için bunun da önemi yoktu değil mi..?

Dört Yıl İşte.. :(

Gelimli gidimli dünya işte nerden nereye.. Dört yıl önce neredeydik dört yıl sonra nerede..Hayatımızdan kimler geldi kimler geçti bu senelerde.. Yeni dostluklar yeni kardeşlikler kuruldu belki de..

Hayatı öğrendik aslında burda biz.. Hem beraber yürümeyi öğrendik dostlarla hem de beraber ağlamayı.. Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi kırdık bazen birbirimizi paramparça ettik hem de.. Sonra geçmişe sünger çektik maziye gömercesine..

Bazen iyi ki dedik küçücük bi ana bazense keşkeleri sıraladık ardı ardınca.. Ama dört yılı beraber geçirdik iyisiyle kötüsüyle.. Aynı düşünceleri paylaşmasakta aynı sınıfı paylaştık birbirimizle... İyi ya da kötü herkesin hakkı geçti birbirine.. 

Bazılarıyla kardeş olduk bazılarıyla ise selamlaşmadık bile belki de.. Ama gene de yer ettik birbirimizde.. Dönüp arkaya baktığımızda hatırlayacağız herkesi bi şekilde.. 

Ben çok şey öğrendim bu dört senede şimdi ise yolun sonu geldi işte.. Herkes ayrı memleketlere ayrı yerlere gidecek.. Sanki bu dört sene dört günmüş gibicesine.. Belki iyi anacaklar bizi belki de kötü bilinmez mechulde.. 

Ama ben hep iyi anacağımız herkesi her hatırayı geçmişimde.. Vee ulaşmaya çalışacağım hep kopmamak için bu günlerden bi şekilde...

Zavallı Dünya mı Acaba..?

Dünya aynı mı ki her insanın her zaman aynı olması bekleniyor.. Var olduğu günden bugüne milyonlarca, milyarlarca hatta sonsuza doğru insan gören bu dünya aynı mı..?

Her insanın kahrını çeken, her insanın kahkalarını dinleyen en alt yapısına kadar her şeyi hisseden şu koca dünya bile yorulmuşken artık her insandan aynı enerjiyi aynı şeyleri beklemek ne kadar doğru ki..

İnsan bu sonuçta.. Dünya kadar olmasa da hatta onun yanında devede kulakta kalsa her insanda başka insanların kahrını çekip kahkalarını dinliyor.. Her gün farklı farklı senaryolar dinleyip gerçeği kavramaya çalışıyor.. Aklı karışıyor.. Hissettiği mi doğru yoksa ona söylenen mi..? Kafa karışık, duygu karışık, hayal dünyasının sınırlarını aşındırıyor her şey.. Peki nasıl durur bu sistem..?

İnsan pes edemez mi yani..? İşinden istifa etme hakkı, evladını reddetme hakkı dahi varken burada pes edemez mi.. İstemediği bir şeyi neden yapmak zorunda olsun ki..?

İnanç kavramını reddedip ateist olabiliyorken, devleti reddedip anarşist olabiliyorken insanları reddedip neden farklı bir aktör olamıyor ki..? Her konuda her türlü yol varken burada yok mu bir yol..?

Galiba yok. Her gün karşılaşıp konuştuğumuz insanlarla hayal kapılarımız aşınıp duracak.. Taki taki o gün gelene kadar..

İşte o gün hayal dünyası insanın görmek istediğinin yanında yapıpta görmediklerini de görecek.. Görecek ki ancak anlayacak
                       
                                           
                                       "Bu Dünyanın Aslında Kendi Olduğunu"..

Kendimiz miyiz Gerçekten..

Hepimiz ayrı dünyalarda ayrı koşuşturmacalar içerisindeyiz.. Peki dönüp hiç kendimize bakıyor muyuz ya da çevremize..? Vaktimiz yok değil mi..? Hayatta her şeye ayıracak vaktimiz var ama kendimize ve bize değer verenlere ayıracak vaktimiz yok..Çünkü bize göre daha önemli işlerimiz var.. Nereye kadar peki..? Yarın, bi hafta sonra bi yıl sonra ya da daha da uzun bi süre sonra.. 

Sanki zamanı sonsuza kadar satın almışızcasına değerli olan ne varsa değersizleştiriyoruz.. Dünyaya geliş amacımızı unutup evrende bi hiç olduğumuzu zaten bilmeyip kendimizi her şeyin hakimi sanıyoruz.. Evet dünya bizim için var. Yapacağız tabikide her şeyi yoksa neden geldik ki dünyaya değil mi..?

Dünyaya gerçekten dünyada var olan her şeyi dibine kadar yaşamak için mi geldik..? Hem en dibe en rezile batıp hem de en güzele en değerliye ulaşmak için mi geldik..? Yoksa kendimizi bulmaya mı..?

Sahi kimiz biz aslında..? Kime göre ve neye göre biziz ya da ..? Gerçekten biliyor muyuz kendimizi karşımızdakileri merak edip araştırdığımız kadar.. Gerçekten yaşıyor muyuz yaşamamız gerekenleri ya da sadece bizim hatamızla olanlar ve olacaklar.. Dönüp kendimize bakmadığımız gelip geçici olduğumuzu bilmediğimiz için mi korkuyoruz bilinmezlikten.. Bu yüzden mi her şeyi, herkesi, her yeri öğrenmek istiyoruz.. 

Kendimizi öğrenmeden karşımızdakini öğrenmenin ne faydası var ki. Kendimizi anlamadan karşımızdakini yargılamak adil mi ki hiç akla gelmeyen yargılamalar yapıyoruz.. Kimin ikinci yüzünü biliyoruz ki.. Kime tamamen güvenip ikinci yüzümüzü gösteriyoruz.. Kime koşulsuzca kendimizi emanet edebiliyoruz..

Kendimizi bile bilmezken herkes sadece herkestir kendi hayatımızda.. Ama atlanılan bi nokta var burda..

Sen nasılsan karşındakide sendir aslında..

ÖZGÜRLÜĞE...

Köleymişim aslında yıllardır.. Vicdanımın,iç sesimin belki de insanlara olan bakış açımın kölesi.. Ama ne olursa olsun köleymişim..

Hep insanların iyiliği hep onların mutluluğu öncelikti hayatımda.. Sonra tam da hayatımın merkezini oluşturan bu felsefeye uyan bir bölüme geldim üniversitede “Sosyal Hizmet bölümüne”.. Üniversitenin bu duygumu daha da harlaması gerekti değil mi..? Öyle olmadı ama.. Üniversite hayatım tam anlamıyla tüm bu duygu  sarmalımı paramparça etti.. Hayat felsefemin tam aksi yönde ilerletti beni.. Neden mi..?

Çünkü ben üniversitede öğrendim insanların aslında ırklarına inançlarına ne kadar körü körü bağlı olup “Kendilerinden Olmayanı” nasıl dışladıklarını..

Çünkü ben üniversitede gördüm ilk defa  birinin dış görünüşünün ne kadar önemli olduğunu ve insanlar için türbanın ne kadar korkutucu olduğunu.. Ki merak ediyorum aslında beni ilk kez görenler eğer açık görse idi ne değişecekti. Bende ne eksilecekdi ya da ne fazlalaşacaktı..

Çünkü ben üniversitede gördüm sen insanlara ne verirsen ver hep daha fazlasını isterler senden..

 Önemli olan senin onlara verdiğin değer değildir.. Önemli olan senin onlara istediklerinden ne kadar  fazla verdiğindir.

Çünkü ben üniversitede öğrendim “Yok ya asla yapmaz” dediğin insanların tam olarak da yapmaz dediğini fazlası ile nasıl yaptığını..

Şimdi diyeceksiniz ki hiç mi iyi,güzel bir şey öğrenmedin..Tabi ki de öğrendim..

Gerçek bir dost bulduğunda saatlerce deniz kenarında konuşmadan oturmanın aslında milyonlarca kelimeye bedel olduğunu öğrendim..

Kardeş kavramını biyolojik tanımından çıkarabilen kişilerin varlığını öğrendim..

Sen “ İyiyim” dediğinde bile aslında “İyi değilim sana ihtiyacım var” cümlesini ta derinlerinden hisseden ve senin için senden fazla uğraşan kişilerin olabileceğini öğrendim..

Yani kısacası aslında hem çok şey kaybettim hem de çok şey kazandım.. Kaybettiklerim bana aslında hayatımda ne kadar fazla olduklarını kazandıklarım ise hayatımda olmalarına ne kadar ihtiyacım olduğunu gösterdi.. Ve iyi ki de gösterdiler..

Ben artık bir köle değilim.. Özgürlüğüm kendi avuçlarımda artık..Artık insanların kendi hatalarının bedelini ödemesi gerektiğini ve ben ne yaparsam yapayım değişmeyeceklerini öğrendim.. Bu yüzden vazgeçtim onlardan..  İnsanların yüklerini yüklenmiyorum artık.. Biliyorum ki hep benden daha fazlasını isteyecekler.. Hatta gün gelecek yüklerinin sorumlusu olarak beni tutacaklar..

Vee artık insanların “Şöyle yaparsam ne derler” ya da “Şunu dersem kırılırlar mı” gibi tepkilerini merak etmiyorum.. Artık kendi hayatımın merkezinde kendim varım ve artık sadece düşünmem gerekenleri düşüneceğim..Kısacası:

                  Ne bi eksik ne de bi fazlasını sadece yeteri kadarını..