Hani derler ya tam pes ettiğinde pişmanlıklar duymaya başladığında açılır yeni kapılar diye.. Ben bu söze hiç inanmazdım taki şu günlere kadar. Tam bir şeyler için artık çok geç bak olmuyor dediğim anlarda hiç beklemediğim zamanlarda bazen bir telefon dağıttı kafamdan bu bulutları bazense ufak bir destek..
Baktım ki gerçekten debiz bu evrene ve verirsek aynısını katlayarak bize geri veriyor.. Emek veriyorsun umut ediyorsun bekliyorsun ve sonucunda emeklerin bir şekilde karşılığını buluyor.. yada tam tersi pes edip isyan ediyorsun ve evren gene sana bunları katlayarak veriyor sen çabalamadıkça hayat seni dibe çekiyor..
Dönemeçlerde oturup günlerce bekliyorsun belki de hangi yola girsem hangisi doğru diye.. Belki rastgele gözünü kapatıp birine giriyorsun yolların sana ne getireceğini senden ne götüreceğini bilmeden.. Hangisini yaparsan yap en doğrusu en kötü alınan karar bile kararsızlıktan iyidir...
Kararsızlık öyle bir şey ki günlerce aynı noktada elinde aynı kitabın aynı sayfasında hatta aynı satırında takılı kalmakla aynı bence.. Ne bir adım ileri gidebiliyorsun ne de bir adım geriye olduğun yerde elindekileride kaybederek belki de bekliyorsun sadece.. Sonra günler geçiyor, aylar geçiyor belki de yaşayacağın son seneni son ayını son gününü bir hiç uğruna orada o sayfanın tek satırında bırakıyorsun.. Halbuki dışarıda seni bekleyen bir hayat var. Sürekli gel vakitsiz yaşadığın dünyada daha görmen gereken, öğrenmen gereken o kadar çok şey var ki sen hiçsin daha.. Belki de hiç bir zaman tam olmayacaksın ama bir nebze çıkacaksın hiçlik denizinden.. O yüzden bi karar ver dön hayata.. Yanlış karar da olsa ver en kötüsünü ver hatta bir ders alırsın hayattan ve daha iyi kararla devam edersin yoluna.. Ama bekleme bir durakta kafanı kaldırmadan.. Sen orda o satırda takılı iken o kadar çok araç geçtiği o duraktan.. Onlarca insan geldi geçti ama sen farketmedin bile.. Artık zamanı silkelen kaldır kafanı ve yoluna devam et.. Belkide beklediğin son durak okuduğun son satır olmadan kendine gel..
