Zamansız bir zamanın içindeyim. Ne olduğum yerde mutluyum ne de nerde mutlu olabileceğimi biliyorum. Geçen zamanda hem heybemi çok doldurmuş hissediyorum hem de elimi içine daldırsam bomboş bir heybeyle karşılaşacakmışım gibiyim. Bu acaba her yirmilerinin sonunda olan insanda yaşanıyor mu..? Zamanın ne kadar hızlı geçtiğinin anlaşılması, kendini hem çok başarılı hem de dünyanın en başarısız insanı gibi görmek yani kısacası uçlarda yaşamak. Ha burdaki uçlar tabikide toplumsal yapımızın kabul etmediği aykırılıklar değil de duydu durum olarak uçlardan bahsediyorum.
Öyle bir zamandayım ki ne kendimle başbaşa kalabiliyorum, ne kendim için bir şey yapma enerjisi bulabiliyorum. Tabiri caizse kendimi saksıdaki bir ot gibi hissediyorum diyeceğim ama o bile kendi için bir şey yapıp güneşe doğru yöneliyor. Bu durumum ne kadar sürecek ne zaman son bulacak hiç bir fikrim yok. Bu sürece ne kadar dayanırım onu da bilmiyorum. Ama yaşadığım yerde yaptıklarımın karşılığını alabileceğime dair umudum o kadar azaldı ki fersah fersah kaçmak istiyorum bu yerden. Sonra bakıyorum ki buna da cesaretim yok.
Geçenlerde bir yerde okumuştum, "Günlerce aklımda olan ve içinden çıkamadığım bir şeyi bir gün anahtarı çevirirken bir 'tık' sesiyle kabullendim ve aştım" diye. Sanırım bende böyle bir zaman bekliyorum. O zaman ne zaman bilmiyorum ama resmen yollarını gözlüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder