Uzun Yolculuklar Gerek Bize

Uzun bir yolculuk gerekmiş meğer insana kendini bulması, yaşamaya devam etmesi, en önemlisi de nefes alması için.. Yollar bittikçe, manzaralar arkada kaldıkça tam mutsuzluğu başlarken yeni bir yol yeni bir manzara olduğunu görerek yeniden umudunu tazelemesi için.. Aslında geçilen her yolun görülen her manzaranın bir sonrakine gebe olduğunu anlaması için.. Tek başına ya da dostlarla farketmez çünkü kendi içinde zaten yalnız kalabiliyor insan.. Gecesi ayrı gündüzü ayrı yollarda geçmişin nefretinden kurtularak yeni sayfalar açabilmeli.. Sonsuz galakside yaşadığı yerin küçüklüğüne şaşırıp kendisinin nokta kadar bile yer kaplamadığını bilmeli.. Ama şunu da unutmamalı o noktanın her bir hareketi bir kelebeğin kanat çırpışı misali galakside en umulmadık mucizelere yer açan sihirli bir etki.. 
Yolların kıvrımları geldikçe geride bıraktığı izleri düşünmeli ve insan hayatına dokunmanın ne kadar önemli olduğunu hissetmeli.. Bunu yaparkende kendinden ödün vermemeli.. Neden mi? Biz insanoğluyuz zaaflarımız, isteklerimiz, hayallerimiz, kıskançlıklarımız tıpkı alışveriş fişlerimiz misali.. Uzadıkça uzayan her alışverişde arttıkça artan hepsi.. Aldıkça alasımız gelir sürekli.. Onda olan bende de olmalı, her biri farklı olmalı hatta dolapta yedeğinde yedeği olmalı.. Bu düşünce yoksa kendimizi çıplak sunmaktan korkmamız mı.. ? Ha sakın yanlış olmasın çıplaklıktan kastım üzerinde kıyafet olmaması değil aksine üzerimizdeki kıyafetlerle iç dünyamızı da kapatmak istememiz ve insanlardan önce kendimizi aldatmamız.. 
Korkuyoruz çünkü yollar gittikçe içimizdekiyaraların dışa çıkmasından yara bantlarının sökülmesinden kırıklarımızın üzerine kırık eklenmesinden korkuyoruz gerçeklerden kaçıyoruz yollar ileri gittikçe biz geriye koşuyoruz tıpkı yürüyen merdivene ters binmek misali..
En güzel kıyafetleri giyip en güzel saçı makyajı yapmak istiyoruz tıpkı bir şizofren gibi ya da bi palyaço gibi.. İçimiz farklı dışımız çok farklı yaşıyoruz.. Yollar ilerledikçe küfürler savurup inkar ediyoruz içimizi.. Halbuki kim istemez ki içindekini dışında yaşamayı.. Bi istemiyoruz belli ki. Bazen bi komşu sözünden bazen bir yabancı bakışından bazen de kendi kuruntumuzdan çekinip kaçıyoruz.. Bize verilen nefeslerin her bir saniyesini kendi yolculuğumuzda başkaları için harcıyoruz.. 
Dilerim ki herkes kendi yolculuğunda kendi manzaralarını izlerken kendisi nefesini kendisi için harcar.. İyi ve Uzun Yolculuklar..