Hayat senin kendine ne gözle baktığındır aslında.. Kendine ne derece değer verip kendine ne derece vakit ayırdığınla kıyaslanır hayat.. Kendine vakit ayırıp kendini dinledikçe kendini bulursun kalbinin çıkmaz sokaklarında.. İçinde delicesine avaz avaz bağırdığı halde senin her gün ama her gün ısrarla susturduğun gerçekliğini seni bulursun derinlerde..Sen kendini buldukça etrafın sessizleşir, sislerin arasına dalar gider herkes ve her şey.. Zamanla yavaş yavaş bi başına kalırsın kendi dünyanın kapıları ardında.. HEp aynı soruları duyup hep aynı cevapları fısıldarsın saklanırcasına:
-Nasılsın..? Neyin Var..? İyi misin..?
-İyiyim..! Yok bir şeyim..! İyiyim..!
Etrafındakilerinde işine gelir bu cevaplar çoğu zaman.. Çünkü kendi dertleri kendi başından aşkındır.. Ama kendi dertlerini zevkle saatlerce anlatırlar sana dur durak bilmeden, senin derdinin yükünü tartmadan.. Her bi dertte sen daha da dalarsın içine.. Hayaller kurar, her şeyin daha iyi olacağını telkin eder durursun beynine, aklına, kalbine.. Ama her gün ve her gün aynı gündür yani ziyandır sana.. Her gün diğerlerinin derdini dinler her gün kendini biraz kaybedersin bu dünyadan.. Bazıları delilik eşiği der buna bazıları ise şizofrence.. Ama aslında olan sadece kendi kendine konuşmandır.. Seni anlamayan, seni dinlemeyen, seni duymayan, seni görmeyen insanlar içinde sadece kendini görmen, duyman ve dinlemendir sadece..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder