"İnsan bazen bi defteri kapatıp diğerine geçebilmeli..

"İnsan bazen bi defteri kapatıp diğerine geçebilmeli..

Kapatılan defter ister yarım olsun isterse daha kapağı yeni açılmış olsun eğer acı vermeye başlamışsa insan zincirlerini kırıp kapatmalı o defteri en temiz sayfalarına en iyi belki de en kötü anılarını yazmadan kapatabilmeli..

İnsan açılan her defterin hayatında bir dönüm noktası olduğunu anlamalı.. Anlamalı ki defterin sayfaları öfkelerle kızgınlıklarla ve kırgınlıklarla dolmadan kapanabileceği en temiz halinde kapanabilsin.. Kapanabilsin ki hayatta yeni bir yola yeni bir çağa ulaşabilsin.. "

İşte tam da bu satırları yazıyordu kız hayatındaki en önemli kararlardan birini almak üzere iken. Hayatında daha yeni açtığı belki d daha açmak üzere olduğu defteri kapatma kararını aldığından beri zihni sürekli bu sesleri fısıldıyordu kulağına.. Günlerce düşündü, gecelerce çabaladı başka bir yol bulabilmek için. Lakin hayat çizgisini değiştirebileceği başka bir yol yoktu.. Hayatında olmasını istediği bazı şeyler için hayatında olan bazı şeylerden feragat etmek zorundaydı..Bunu biliyordu. Aynı anda sahip olamayacağı şeyler istiyor ve bunun için kendine fazlasıyla kızıyordu..

Hayatında mevcut olan şeyler alışkanlıktı artık onun için.. Hayatında olmasını istediği şeyler ise ona başta sadece bi hayalden ibaret geliyor ve onu alışkanlıklarına kördüğüm misali bağlıyordu..

Tam da bu düşünceler içerisinde iken hayatı birden değişmeye başladı.. Artık ufku eskisi gibi dar değildi. Artık denizler ötesini görebiliyordu.. Ve yapması gerekenin hayatındaki alışkanlıklar defterini kapatıp denizler ötesi için yepyeni bi defter açmak olduğunu en derininde hissediyordu..

Ardından yazmaya başladı delicesine anlamlı anlamsız, gerekli ya da gereksiz her şeyi yazmaya başladı.. Yazdıkça hayatındaki defteri kapatacak gücünün arttığını hissetti..

Ve son olarak "İnsan bazen bi defteri kapatıp diğerine geçebilmeli" cümlesini bir kalemde hayatına geçirip kendi miladını kendi belirledi..

Zamansız Gelen..

Ansızın biri girer hayatına. Adı konmamış bir şey vardır arada. Zaman hesabı yapmadığın, ne konuştuğunun anlamı olmadığı bir evrene geçersin onunla. Her şey değişir birden hayatında. Onun varlığı ayrı bir güç verir sana. Sanki evrendeki tüm güçlükleri tek başına kaldırabilirmişsin gibi hissedersin. İçine sorsan söylemez sana ne olduğunu hep bi ikilemde bırakır seni.

Önce biliyorum ne olduğunu telaş etme endişeye gerek yok ki sadece AŞK bu der.

Ardından başlar endişeler yumağını bir bir sıralamaya. Hem de öyle bir sıralar ki ilk söylediği sözleri unutturur bir çırpıda.

• Ya o sevmiyorsa seni
• Ya başka birini seviyorsa
• Bence git söyle hislerini ona
• Yok ya nereye söylüyorsun sus aman sakın ha
• Söylesen ne değişecek ki 
• Ama bak sen acı çekiyorsun böyle olmuyor ki..
• ...

İçin bu listeyi o kadar uzatır ki. Aynı anda trilyonlarca neden geçirir aklından. Ama kimse dikkat etmez burdaki ayrıntıya . İçinin sana söyledikleri aklınadır aslında. Eğer aklına mantıklı gelirse kabul ettirir sana. Ama o kadar fazla ayrıntıya bakar ki karşındaki en mükemmel insanda olsa kusurlar listesini sıralar bi anda. 

Mesela tamam iyi insan ama anlaşamazsınız ki siz der. Bırak ya olmaz yani onunla kesinlikle olmaz cümleleri sıralanır ardı ardına.

O kadar boğar ki seni bu düşünceler kaçırırsın onca güzelliği bu arada. Mantık bazen yanıltır insanı bu dünyada..

Bu yüzden bi denge kurmalı insan iç dünyasında.. Bir tarafta akıl bir tarafta duygu olmalı.. Olmalı ki yaşanılan her şey daha bir anlam bulmalı insanın dünyasında..

Son..

Yaşayacağı son gündü..Bundan habersizce en güzel merhabasını sundu yeni güne..Tavanındaki lekeleri ilk defa takılmadı gözüne.. Günün ilk ışıklarını izledi penceresinin önünde..

Aslında hemen hemen her gün yaptığı eylemlerdi her biride.. Ve bir şey daha var dı yaptığı hayatının her gününde.. "Her gece kapı önüne o gün yapmadığı ve ertelediği pişmanlıklar girdabına güç katacak bir pişmanlık daha eklemek".. 

Yaşıyordu hayatını sürekli sonsuzluk evrenine sahipmişcesine.. Her gün gününe en güzel şekilde başlayıp bitiriyordu en mükemmel şekilde KENDİNCE..

Her gün kendisine bir ertelenmişlik daha ekliyordu..Üstelik sadece kendine de değil..Yaşadığı kentin her sokağına her caddesine hatta  adım attığı her yere.. 

Etrafına sorsanız düşünmez kimse bu şekilde.. Ama biliyor kendi tüm gerçeği içten içe.. O kadar korkak ki sıra hayallerine gelince.. Yapmak isteyipte cesaret edemediği o kadar çok dönüm noktası var ki kapı önünde.. Ne gitmek istediği yerlere gidebildi bu güne kadar ne de sevdğini söyleyebildi senelerdir sevdiği biriciğine..

Ama bugün başka onun için bugün kararlı kendince.. Bugün gidip söyleyecek her şeyi biriciğine..Ardından hayallerini bir bir gerçekleştirecek bir bir ve katacak hepsini hayatının en güzel köşesine..

Lakin atladı kaderin planını tüm bu planlarının içinde..Artık kalmadı ki zamanı bunları gerçekleştirebilse..Bu gün son durak son zaman son liman onun için..

"Artık gelmeyecek ne yeni bir zaman ne de yeni bir liman Ne Kadar Beklese de.."

Birisi..

Hayatının yarısını düşler aleminde yaşayan biriydi. Yaşadığı her günü "Yaşadığım" ve "Yaşayabileceğim/Yaşamak İstediğim" diye ikiye ayıran biri.. Yaşadığı hayata çok önem vermezdi.. Sonuçta yaşıyorum mantığını kendine hayat felsefesi olarak edinir ve yaşayabileceği ya da yaşamak istediği aleme yani rüyalarına yönelirdi.. 

Her gün bi adım daha ileriye gider ve her gün bi adım daha ötesini yaşardı.. Diğer insanlar mantıklarıyla her gün rasyonel hayatlarına yön vermeye çalışırken kendilerine göre irrasyonel kararlar alan arkadaşlarına alaycı tavırlar takınır ve onu kendi aralarında gülme nedeni ilan ederlerdi..

O ise hiçbirine kulak asmaz kendi doğru çizgisinde kendinin ve evrenin doğruları paralelinde hareket ederdi.. Onun için öncelik diğerlerinin ki ile hiçbir zaman aynı olmamıştı.. Diğerleri sadece "Şu Anı/Şimdiyi" Ya da tam tersi sadece "Geleceği" düşünüp ona göre hareket ederken o "Hem Şu Anı Hem de Geleceği" ele alırdı.. 

Etrafındakileri cümleleri ile değil davranışları ile inceler ve hayatına bu davranışlar çerçevesinde arkadaş kalıbında kişiler alırdı..

Bir gün biri ile karşılaştı.. Rüyalar aleminde hiç görmediği belki de görmek isteyipte göremediği biri ile.. Hayatına yön vermeyi geç hayatını yaşamayı bile unuttu.. rüyalar alemine sadece onu daha fazla görmek için dalıyor reel hayata ise sadece onu görmek için dönüyordu.. Etrafındaki herkes onun bu hallerine şaşkın ve bi o kadar da endişe içinde bakıyordu.. Çünkü o artık evrenin dengelerini görmezden gelerek kendine göre yeni bir düzen kurmaya çalışıyordu.. Evrenin merkezini hayatının merkezi sandığı  kişiye göre düzenlemeye çalışıyor ve günlerini bunun için geçiriyordu..

Hayatında o kadar çok şey değişmişti ki geriye dönmek istese artık onun için "Geri" diye bi kavram bile kalmamıştı.. 

Veee Bir Gün Ansızın Uyandı Gerçek ve Rüya Arasındaki Araftan.. Etrafında sadece kendi vardı sadece kendi.. Onun için artık ne Geçmiş vardı ne de "Gelecek"..

Klişe Hayatlar

Modern zamanlardayız değil mi..?Herkesin büyük bi övgüyle yaşadığı modern hayatlarda..
Evet size göre modern hayatlar yaşıyor olabiliriz.. Bence ise tamamen Klişe Hayatlar sarmalında yalanlar sıralarız birbirimize.. Arkamıza dönüp baktığımızda hep keşkelerimiz olur Monotonluk Gişelerimizde..

Keşke şuraya gitmeseydim. Ya da yok yok keşke buraya değilde oraya gitseydim..

Keşke bunu almasaydım.. Yok ama ya neden diğerini almadım ki..

Keşke sussaydım.. Yok canım saçmalama sen haklısın neden susacaksın ki ama keşke bunları söylemeseydin..

Ve keşke ona inanmasaydım"lı milyarlarca cümle bırakırız her gün geçmişimize..

Her gün klişe arkadaşlıklarımıza toz kondurmaz ve artık anlamını karşılamayan kelimeler kullanırız birbirimize:

Can dostum
Kankam
Kardeşim ve vesaire..

Her gün klişe aşklar yaşarız yanımızdaki sanki herkesmişcesine:

Aşkım

Bitanem

Canım

Cicim

Bebeğim ve vesaire..

Ne var ki artık bize ait sadece.. Her şey ama her şey modern hayatınızın ortaklık sözleşmesinde.. Her alan, her cümle, her kelime...

Gerçekten sadece kendine ait hissettiğin ne var ki sende.. Sadece ben kullanırım bunu dediğin ya da sadece ben biliyorum bu kelimeyi ben söylerim diye düşündüğün.. Yok bence..

Neden mi..?Çünkü Herkes aslında Herkes için Herkeslerde..

Rüyalar Gerçeği..

İnsan rüyalarında yaşarmış..

Bazen kuş misali uçar bazense en korkulu gerçeğinden kaçarmış..

Günlük hayatın endişesinden kaçar zihnindeki cenneti yaşarmış..

En güzel gününün sonunda aslında en korktuğu acıyı kabuslarıyla yaşar..

Her gün ayrı rüyalara dalar zihininin gizli dehlizlerinde dolaşırmış..

Bazen hiç tanımadığı insanı hayatının olmazsa olmazı olarak görür,

Bazense gerçek hayatının olmazsa olmazını bir hiç olarak tanırmış..

Yapmak isteyipte yapamadıklarını hayaller eşliğinde rüyasına aktarır,

Yapmak istemeyipte yaptıklarını hayaller eşliğinde rüyalarında silermiş..

Ama kimse aslında rüyalarının ne demek istediğini anlamazmış.. 

Tıpkı bizim gibi, herkes gibi...

Rüyalar hep insanlara gerçekte olmasını umut ettikleri şeyleri gösterir.. Bazen zenginlik, bazen başarı bazen de acıdır bu..

Rüyalar aslında insanların gerçek benliğidir.. İnsanlar her ne kadar kendi benliklerinden kaçsa da..

"Rüyalar insanlara her sabah aslında kim olduklarını ve aslında kim olabileceklerini hatırlatır.."

Bu yüzden her gece ısrarla bıkmadan kendilerini hatırlatır rüyalar..

Tek istekleri ise evrende var olması kendilerine önem veren insanlar..!

Kendi Kendime..

Her insan zaman zaman sorgular mı kendini..? Ben neyim ya da kimim diye.. Ben sorguluyorum ama zaman zaman değil her zaman.. Bazen boğarcasına soru yağmuruna tutuyor kendim kendimi.. Ardı arkası kesilmeyen cevapsız sorular yığılıyor önüme.. Aslında hepsinin bi cevabı var da bu cevapları kaldırabilecek cesaret yok galiba bende..

Cevabını bildiğim soruları sırf hayatımda bi yer etmesinler diye cevaplamaktan kaçıyorum hemde olanca bi hızla.. Nereye kadar gider bilmiyorum ne kadar gider onu da bilmiyorum.. Ama bi şeyi çok iyi biliyorum bi gün öyle bi soru gelecek  ve öyle bi engel çıkacak ki karşıma durduracak beni sert bi toslama..

Lakin şu an cevaplasam daha kötü şeyler olacak hayatımda.. Ummadığım darbeler alacağım ardı ardına.. Çünkü hepimiz yalan söylüyoruz etrafımıza.. Bazen birini kaybetmemek için bazen de biri kırılmasın diye gerçeklerimizi saklıyoruz aklımıza..

Bense kendimi kaçırmamak için yalanlar söylüyorum ruhuma..Sanki ruhum bedenimin ve aklımın bi parçası değil de benden ayrı hareket eden bi parçaymışcasına..