Sen misin ki Sen Aslında..?

Öyle anlar olur ki hayatta.. İçin bir mezarlıkken yüzyıl önceden kalma dışın bahar bahçe en eşsiz manzaralarla.. İnsanlar seni mutlu, hiç bir şeyi takmayan biri  olarak görürken sen içinin diplerinde boğulmuşsundur aslında..

Tam insanlara ne hissettiğini söyleyecekken gene onlar haklı oluverir küçücük bir farkla.. Sen gene derinlerine iniverirsin aydınlıktan karanlıklara atlarcasına.. Hep bugün artık hiç bir şeyi takmayacağım sadece kendimi düşüneceğim diye başlarsın hayatına.. Banane etrafımdakilerden, yanlışlarından, artık idare etmeyeceğim kimseyi derken bi bakarsın ki gene kafanda milyon tane baloncukla sen senlikten çıkmışsın bi anda.. Dağılmaz o baloncuklar, aksine artar senin her bi çırpınışında..

Sonra zaman geçer etrafındakiler dağılır, gece çöker sen seni bulursun ya da bulduğunu düşünürsün.. Bi ayna alır geçersin karşısına.. Kendinde ne kaldı, kimdin kim oldun, neredeydin nereye geldin, nereye gidiyorsun, kimle gidiyorsun.. Sana kalan ne senden arda.. Sonra bi ağlama nöbeti tutar seni hiç bırakmamacasına.. Sen, sen değilsindir aslında.. Etrafın, duygun, görünüşün, düşünüşün hep ama hepsi etrafındakilerden birer parçadır.. Kiminin duygusu siner üzerine, kiminin davranışı, kimininse o hiç sevmediğin düşüncesi..

İşte, işte o andan itibaren artık yeni biri olarak devam edersin(etmek zorunda kalırsın) hayatına..
İşte o andan sonra artık sen seni bulmaya çalışırsın ömrün boyunca..